Solusyon sa Problema ng Taumbayan

Ang Philippine Development Plan (PDP 2011-2016) ni P-Noy ay “solusyon” sa problema ng mga lokal at dayuhang kapital sa Pilipinas, sa ilalim ng balangkas ng isang “export oriented, import dependent” na ekonomya. 

Hindi ito kalutasan sa kahirapan at inhustisyang dinaranas ng masang Pilipino sa ating pang araw-araw na buhay.

Subalit hindi maililista ng mga kapitalista’t asendero ang mga solusyon sa ating problema gayong ang mga ito ay – maging sa panaginip – hindi nila nararanasan. Kaya tayo, hindi sila, ang dapat na gumawa ng solusyon. 

Narito ang minimum na programa ng Partido ng Manggagawang Pilipino (PMP-Pinagsanib).

Tinutugunan ng “minimum na programa” ang mga kagyat na mga problema ng aping uri at sektor sa ating atrasadong kapitalistang bansa (manggagawa, magsasaka, maliit na mangingisda, maralitang lungsod at kanayunan, kababaihan, kabataan, at, Bangsamoro at katutubong mga komunidad). 

Nilalaman nito ang mga reporma sa mga patakarang pang-ekonomya at pagbabago sa pampulitika’t sistemang elektoral sa bansa.

Minimum na Programa ng PMP

Ang sumusunod na demokratikong mga reporma ang pangunahing ipaglalaban ng Partido:

A. Para sa Uring Manggagawa

1. Ganap na kalayaan at karapatan ng manggagawa at empleyado sa pribado at pampublikong sektor na organisahin ang kanilang sarili sa mga unyon at pampulitikang organisasyon. Lahat ng mga restriksyon sa batas na nagpapahirap sa pag-uunyon ay dapat baklasin. Isabatas ang kriminalisasyon ng mga paglabag sa mga batas at istandard sa paggawa.

2. Ganap na kalayaang magwelga para sa lahat ng manggagawa at empleyado sa pribado at pampublikong sektor hindi lamang sa mga isyung pang-ekonomiya kundi hanggang sa mga isyung pampulitika at pasaklawin ito hanggang sa paglulunsad ng general strikes at sympathy strikes. Baklasin ang mga batas na sumusupil o bumabalewala sa karapatang ito gaya ng assumption of jurisdiction, free ingress-egress, atbp. Palakasin at istriktong ipatupad ang mga batas laban sa paggamit ng mga iskirol, pulis at goons sa panahon ng welga.

3. Gawing mandatory sa batas ang pagtatayo ng pambansang mga unyon para sa mga piling linya ng industriya laluna sa mga sektor ng agrikultura, serbisyo, konstruksyon, transportasyon, atbp., na mahirap itayo o hindi epektibo ang lokal na unyon. Ang pagtatayo ng industriyal na mga unyon ang dapat na direksyon ng pagkakaorganisa ng kilusang unyon sa bansa.

4. Ipatupad ng burgesya ang itinatakda ng sariling Konstitusyon at mga deklarasyon ng public policy tungkol sa paggawa at pagtibayin ang kaukulang mga batas para sa implementasyon ng mga ito. 

a. Pairalin ang pambansang minimum na istandard sa pasahod at paggawa ng walang diskriminasyon sa linya ng trabaho o kasarian at engganyuhin ang paglampas sa mga istandard na ito sa pamamagitan ng unyonismo.

b. Ipatupad ang Konstitusyunal na karapatan ng bawat manggagawa sa living wage na ang minimum na istandard ay ang daily cost of living ng isang pamilya.

k. Ipatupad ang Konstitusyunal na karapatan ng bawat manggagawa sa trabaho at seguridad sa trabaho. Obligasyon ng estado na tustusan ang pangangailangan ng pamilya ng manggagawang hindi mabigyan ng trabaho. Ipagbawal ang kontraktwalisasyon at pleksibilisasyon ng paggawa at oras ng paggawa na pinapauso ng globalisasyon para mapamura ang lakas paggawa, mapalaki ang tubo at maikutan ang unyonismo. Buksan ang libro ng mga kompanyang nagdedeklarang bangkarote.

d. Ipatupad at palakasin ang Konstitusyunal na karapatan para sa collective bargaining. Kung ang karapatang bumoto sa walang kwentang eleksyon ay ginagawa ng estado na obligasyon ng mamamayan, dapat ay obligasyon din ang pagtatayo ng unyon at pagkakaroon ng CBA Ang pangunahing dahilan kung bakit walang unyon ang mayorya sa manggagawa ay dahil sinasagkaan at nilalansag ito ng mga kapitalista. 

e. Baklasin ang withholding tax sa karaniwang manggagawa hangga’t hindi naipapatupad ng estado ang progresibong sistema ng pagbubuwis. Itigil ang pagkaltas sa sahod ng payroll taxes gaya ng SSS o GSIS, PAG-IBIG, Philhealth at iba pang indirect taxes gaya ng VAT dahil dagdag na pasanin ito ng uring manggagawa. Ang seguridad at serbisyo ay dapat pasanin ng estado at ng burgesya na nagpapasasa sa yamang panlipunan na likha ng uring manggagawa.

g. Palakasin ang Labor Code at reorganisahin ang DOLE-NLRC sa iisang layuning palawakin at siguruhin ang proteksyon sa paggawa sa panahong ito ng globalisasyon. Patawan ng mabigat na parusa ang mga opisyal ng mga ahensya ng gubyerno at organisasyon sa paggawa na nagpapagamit sa pang-aapi ng burgesya sa uring manggagawa.

5. Itatag ang mga institusyong pampulitika na magiging daluyan ng pinakamalawak na pampulitikang pagkamulat, pagkakaorganisa at partisipasyon ng uring manggagawa sa buhay panlipunan at palakad ng pamahalaan. Ito ay paralel sa istruktura ng kapitalistang gubyerno at binubuo sa teritoryal na batayan at sa pinakademokratikong paraan.

6. Bilang mayorya at pinakaproduktibong pwersa sa ating lipunan, kailangang magkaroon ng boses at representasyon ang manggagawa sa gubyerno, partikular sa lehislatura, kahit na ito’y kapitalistang gubyerno. Ito ay para magsilbing sukdulang oposisyon sa loob ng burges na gubyerno, at hamunin at sagarin ang mga pretensyon ng demokrasyang burges.

Sa paglakas ng kilusang manggagawa at pag-agos ng demokratikong pakikibaka, tama lamang paabutin ang tunggalian sa kapital sa antas ng partisipasyon ng manggagawa sa pagpapaandar ng mga kompanya laluna sa aspeto ng produksyon, bilang pagsasanay at paghahanda sa sosyalistang pangkontrol ng proletaryado sa mga kagamitan sa produksyon ng lipunan at pagpapaandar ng ekonomiya ng bansa.

B. Para sa Uring Magsasaka

1. Lansagin ang monopolyo sa lupa at pawiin ang kondisyon sa pag-iral ng landlordismo sa kanayunan at ipaglaban ang kagyat na demokratisasyon ng kontrol sa lupa at iba pang mga rekurso. 

2. Abolisyon ng sistema ng pagbubuwis sa lupa sa anyo ng paggawa, ani o pera para sa pribadong may-aring hindi siya o ang kanyang pamilya ang nagbubungkal, liban na lang kung ang may-ari ay mayroon ng kapansanan, siya ang dating nagbubungkal at ito ang tangi niyang pinagkakakitaan.

3. Abolisyon ng lahat ng porma ng usura sa kanayunan at ipagbawal ang pagpapaalis sa magsasaka sa lupang kanyang binubungkal dahil lamang sa hindi makapagbayad ng utang.

4. Ilagay sa prayoridad ng gubyerno ang pagpapaunlad at modernisasyon ng agrikultura. Balangkasin ang wastong programa na balansyado ang panlipunang progreso at hustisyang panlipunan sa kanayunan. Lahat ng suportang pinansyal at teknikal ay dapat ipagkaloob ng estado sa mga magsasaka mula pagsasaka hanggang pagbebenta ng mga produktong agrikultural. Lansagin ang mga kartel at monopolyo sa produktong agrikultural na nagmamanipula sa presyo, nananamantala sa kahirapan ng magsasaka, nagpapakana ng hoarding at bumabara sa mas malayang pag-unlad ng komersyo sa kanayunan.

5. Itigil ng gubyerno ang patakarang liberalisasyon sa dayuhang pamumuhunan at kalakalan sa agrikultura alinsunod sa balangkas ng globalisasyon o imposiyon ng mga kasunduan sa WTO at IMF-WB. Ang ipatupad ay selektibong liberalisasyon na hindi pumipinsala bagkus nakabubuti sa direktang interes ng masang magbubukid at sustenadong pag-unlad ng ating agrikultura.

6. Paunlarin ang cooperative farms bilang mas pangunahing porma ng pagsasaka kaysa sa maliitang individualized farming at malakihang corporate farming. Engganyuhin ang pagtatayo ng kooperatiba sa halip na indibidwal na pagsasaka. 

7. Itigil ang militarisasyon sa kanayunan at lansagin ang paramilitary na mga yunit at organisasyon na nagsisilbi sa panginoong maylupa at sa counter-insurgency campaign ng estado. 

8. Ganap na kalayaan ng mga organisasyong pampulitika ng magsasaka na kumatawan sa kanilang makauring interes. Palawakin ang demokratikong karapatan at kalayaan ng magsasaka, at pampulitikang representasyon at partisipasyon sa buhay panlipunan at pag-andar ng pamahalaan.

K. Para sa Maliliit na Mangingisda

1. Ganap na pagsasakapangyarihan sa maliliit na mangingisda sa pangangasiwa, pagpapaunlad at pakinabang sa munisipal na mga pangisdaan.

2. Paglalaan ng tiyak na pondo ng pamahalaan para sa rehabilitasyon at pagpapaunlad sa lahat ng pook pangisdaan.

3. Istriktong pagbabawal sa paggamit ng mapanirang mga uri ng palakaya, tulad ng trawl, sudsod, buli-buli, lason at kuryente, sa munisipal na mga pangisdaan.

4. Ganap na kontrol ng mga samahan o kooperatiba ng maliliit na mangingisda sa mga fishpen, fishcage at palaisdaan. Pagbuwag sa lahat ng fishpen, fishcage at fishpond na sagabal sa malayang daloy ng tubig at nakasisira sa ecosystem ng pangisdaan.

5. Makamit ng mga manggagawa sa palaisdaan ang mga proteksyon at benepisyo na tinatamasa ng mga manggagawa sa industriya.

6. Mabigyan ang maliliit na mangingisda ng modernong teknolohiya sa pangingisda hanggang sa pagpoproseso.

7. Pagbabawal sa pagpasok ng sariwang isda (non-processed) mula sa ibang bansa.

8. Mahigpit na pagbabawal sa pagputol ng bakawan at kumbersyon ng mga pangisdaan sa pribadong gamit.

9. Karapatan sa malayang pag-oorganisa ng maliliit na mangingisda.

10. Karapatan sa paninirahan ng maliliit na mangingisda sa mga lugar na malapit sa pinanggagalingan ng kanilang kabuhayan.

D. Para sa Maralitang Lungsod at Kanayunan

1. Absolutong pagbabawal at iligalisasyon sa marahas na demolisyon at pwersahang ebiksyon sa mga lupaing pag-aari ng gubyerno o malalaking pribadong korporasyon o negosyante. Lutasin ang mga sigalot sa kaparaanan ng negosasyon nang walang banta ng dahas, panlalansi o panunuhol, at i-criminalize ang mga paglabag dito.

2. Walang relokasyong dapat maganap kung hindi sinang-ayunan ng apektadong maralita para garantisadong mas maigi ang magiging kalagayan ng masa kaysa sa kanilang panggagalingang komunidad. Ang pagtatakda ng ganitong istandard ang magtitiyak na madadaan sa negosasyon ang mga sigalot at maiwasan ang pwersahang ebiksyon.

3. Sa malalaking proyekto ng gubyerno at/o pribadong sektor na apektado ang maralita, isabatas ang pagpasok ng social cost sa project cost at dapat ang masang maralita mismo ang magtakda ng istandard sa pagkwenta ng social cost.

4. Iprayoridad at garantiyahan ang abot-kayang pabahay, trabaho at kabuhayan para sa sustenidong pagpapaunlad sa mga maralitang komunidad

5. I-repeal ang UDHA dahil ang balangkas nito ay hindi komprehensibong solusyon sa problema ng maralitang lungsod, kundi mas nilulutas kung paano mapapalayas ang mga maralita sa mga lupaing gustong bawiin ng gubyerno o kamkamin ng pribado. Dapat magkaroon ng batas at programa, at tiyakin ang partisipasyon ng mga maralita sa pagbabalangkas at pagtataguyod nito para sa komprehensibong solusyon sa problema ng mga maralitang lungsod.

6. Isabatas ang Magna Carta ng Maralitang Lungsod at Kanayunan.

7. Palakihin ang alokasyon sa badyet ng gubyerno para sa pangmasang pabahay.

E. Para sa Kababaihan

Sa kabila ng panlipunan, pang-ekonomiya at pampulitikang pagsulong ng kalagayan ng kababaihan sa modernong panahon, nananatili pa rin ang pagsasamantala at pang-aapi batay sa kasarian at pagkakait ng pantay na pagturing at pagkilala sa kababaihan. 

Malaking bahagi pa rin ng kababaihan ang itinatali sa “gawaing bahay” o “domestikong pang-aalipin. “ Kahit ang kababaihang may trabaho ay di lubusang makalahok sa buhay panlipunan dahil sa dobleng pasanin sa buhay—ang pagtatrabaho at “gawaing bahay.”

Bunga ng api at dominadong kalagayan ng kababaihan na bumubuo ng kalahati ng populasyon at kalahati ng lakas paggawa ng lipunan ipinagkakait sa kanila ang papel sa panlipunang produksyon at benepisyo ng panglipunang progreso dahil sa kanilang kasarian.

Ang sumusunod na demokratikong mga reporma para sa kababaihan ang ipaglalaban ng Partido:

1. Pantay na karapatan at oportunidad sa trabaho at sweldo. Pagtanggal ng mga balakid, tulad ng diskriminasyon ng lipunan, panunupil ng estado at karahasan sa kababaihan, na sumasagka sa lubos na paglahok sa produksyon at ekonomiya.

2. Pantay na karapatan sa representasyon sa mga institusyon ng gubyerno at maging sa mga pribadong institusyon at organisasyon. Pagtanggal ng mga balakid sa lubos na paglahok sa pampulitika at panlipunang mga gawain.

3. Karapatan ng kababaihan na magpasya sa kanyang sarili kaya’t nararapat na garantiyahan ang kanyang karapatan sa reproductive rights at reproductive health, kabilang na dito ang ligtas na aborsyon. Absolutong ipagbawal ang forced sterilization.

4. Pagsasabatas ng diborsyo, at kagyat na pagtitiyak ng estado at mga kapitalista sa pagkakaloob ng karampatang alimony at child support. Pasimplehin ang prosesong ito at kagyat na ipagkaloob sa kahilingan ng sinuman sa mag-asawa.

5. Pagprotekta ng estado sa karapatan ng mga bata laban sa lahat ng anyo ng pagsasamantala at pang-aapi, gaya ng child labor, child prostitution at trafficking, karahasan laban sa mga bata. Pagtatanggal ng lahat ng anyo ng diskriminasyon sa mga bata, kabilang ang sinasabing kategorya ng “illegitimate children.”

6. Eradikasyon ng sexism at sexist stereotyping sa media, mga paaralan at iba pang institusyon. Magkaroon ng sex education sa kurikulum ng mga paaralan.

7. Pagsasabatas at pagpapatupad ng mga proteksyon laban sa lahat ng porma ng karahasan sa kababaihan at pagbibigay ng mga serbisyo sa mga biktima. 

8. Dekriminalisasyon ng prostitusyon sa dahilang ang kababaihan na siyang biktima ng kahirapan at bulok na sistema ng ating lipunan ang siyang tinatratong kriminal ng estado. Dapat litisin ng estado ang lahat ng kapitalista sa sex industry na kumikita sa pagsasamantala ng kababaihan at kabataan.

9. Pagkilala at pagrespeto ng estado sa sexual preference at gender preference bilang lehitimong desisyon ng indibidwal at ipagbawal ang lahat ng porma ng diskriminasyon at pang-aapi sa mga bakla at lesbiana sa trabaho, edukasyon at batas, gaya ng pagbabawal sa same-sex marriage at usapin ng child custody. Gayundin, hindi dapat pakialaman ng estado ang mga usaping sekswal hangga’t walang nasasaktan, napipilit o napagsasamantalahan.

10. Pagkilala ng estado sa iba’t ibang anyo ng relasyon labas sa matrimonya (de facto relationship) at pagkakaloob dito ng pantay na karapatang ligal at panlipunan kagaya ng mga relasyong binasbasan ng kasal o matrimonya.

11. Pagkilala ng estado at lipunan sa kahalagahan ng gawaing reproduksyon. Alinsunod dito, ipagkaloob sa lipunan ang iba’t ibang pampublikong serbisyo at programa na magpapagaan sa “domestikong gawain” gaya ng pag-aalaga ng bata, matanda at maysakit at iba pang “gawaing bahay”, at magpapaunlad sa gawaing reproduksyon. Bukod dito, sa pamamagitan ng malawakang kampanyang edukasyon ay ipalaganap ang kaisipan at kulturang kumikilala sa gawaing reproduksyon at “gawaing bahay” bilang parehong responsibilidad ng lalaki at babae.

Ang ganap na paglaya ng masang kababaihan at pagpawi ng pang-aaping batay sa kasarian ay integral sa paglaya ng uring manggagawa, sa abolisyon ng makauring pagsasamantala at sa pagsulong ng progresong panlipunan sa landas ng sosyalismo.

G. Para sa Kabataan

Ang karapatan sa ganap na pag-unlad ng kanilang potensyal bilang tao at bilang produktibong pwersa ng ating lipunan ay dapat ipagkaloob sa mga kabataan. Pero ang potensyal na ito ay nahahadlangan ng laganap na kahirapan at kapabayaan ng estado sa pangangalaga ng kanilang kinabukasan. Ang sistema ng edukasyon na dapat ay instrumento ng kanilang pag-unlad sa ilalim ng bulok na sistema ay ginawang komersyal at kolonyal.

Sa halip na maging tagapagmana lamang ng bulok sistema ang kabataan, mahalaga ang papel na kanilang gagampanan sa pagbabago ng lipunan. Kasabay ng pagsusulong ng kanilang demokratikong kahilingan, layunin natin na maibangon ang kilusang kabataan at istudyante.

Ang sumusunod ang ipaglalaban ng Partido para sa sektor ng kabataan:

1. Ipatupad ang Konstitusyonal na karapatan ng kabataan sa edukasyon. Kilalanin na karapatan hindi pribilehiyo at responsibilidad ng estado ang de-kalidad na edukasyon sa lahat ng antas. Itigil ang komersyalisasyon ng edukasyon. Libreng edukasyon sa lahat ng antas para sa mga kabataang walang kapasidad bunga ng kahirapan.

2. Ipatupad ang demokratisasyon ng mga kampus. Isabatas ang Magna Carta of Students na gagarantiya sa kanilang pampulitika at pang-ekonomiyang karapatan sa loob ng kanilang mga paaralan.

3. Maglaan ng trabaho para sa kabataan at pagtitiyak ng job placements.

4. Gawing makabuluhan ang sistema ng edukasyon sa pamamagitan ng integrasyon ng mga kurso hinggil sa unyonismo at mga karapatan sa paggawa sa kurikulum ng college, vocational at technical courses. Isanib ang integrasyon sa batayang masa sa kurikulum ng mga paaralan.

5. Itigil ang implementasyon ng mga patakarang dikta ng IMF-WB at iba pang imperyalistang institusyon sa sistema ng edukasyon sa bansa.

H. Para sa Bangsamoro at mga Katutubong Komunidad

Demokratikong mithiin ng mamamayang Moro, Cordillera at iba pang katutubo na makawala sa ilang-siglong kaapihan sa kamay ng reaksyonaryong estadong burges-asendero. Ang istorikal at praktikal na batayan ng kanilang kaapihan ang natatanging laman ng kanilang pambansang pakikibaka para sa kasarinlan na nararapat lamang igalang at suportahan.

Kilalanin ang karapatan ng mga Moro, Lumad, at iba pang katutubo sa Pilipinas sa sariling pagpapasya. Labanan ang diskriminasyon sa kanila ng estado at lipunan, at suportahan ang pagpapayaman sa kanilang kultura. Partikular sa mga kapatid nating Moro, suportahan ang kanilang rebolusyonaryong pakikibaka para sa kasarinlan.

Itigil ang gera at militarisasyon sa Mindanao, Cordillera at iba pang panig ng bansa na may paglaban ang mga Moro at katutubong komunidad. Negosasyon tungo sa political settlement na batay sa pagkilala sa karapatan sa sariling pagpapasya ang kalutasan sa armadong rebelyon ng Bangsamoro at mamamayang katutubo.

I. Para sa Kalikasan

Walang saysay ang magiging bunga ng anumang pagbabagong panlipunan kung sira naman ang kalikasan. Gaya ng sangkatauhan, ang kalikasan ay biktima rin ng kabulukan ng sistemang kapitalismo, ng kasakiman sa tubo ng kapital, ng kapabayaan ng estadong pinaghaharian ng kapital. Matitiyak lamang ang masagana at sustenableng pag-unlad ng mundo sa ilalim ng sosyalismo kung balansyado ang ekonomikong pag-unlad at proteksyon sa kalikasan. Sa ganitong batayan dapat bigyan ng halaga ang pangangalaga sa kalikasan bilang bahagi ng demokratikong pakikibaka.

1. Pagbibigay-kapangyarihan sa lokal na mga komunidad sa pangangalaga, proteksyon at rehabilitasyon at pagmamaksimisa sa likas na yaman.

2. Absolutong ipagbawal ang commercial logging sa mga lugar na kritikal na ang kalagayan ng kagubatan.

3. Ipagbawal ang pagtapon ng lason o industrial waste products ng mayayamang bansa sa mga bansang gaya ng Pilipinas.

4. Magpaunlad ng renewable na alternatibong mga panggagalingan ng enerhiya.

5. Ipaglaban ang makatwiran at makatarungang kompensasyon sa pagkasira ng kalikasan na dulot ng mga kompanyang multinasyunal.

6. Paunlarin ang isang sustainable land and water use policy.

7. Ipawalang-bisa ang bio-prospecting law na nagbibigay-laya sa mga dayuhan na magsagawa ng mga pananaliksik at pagtuklas sa kalikasan, at ariin ang resulta ng mga pag-aaral na ito. Sa maksimum, dapat ipagbawal ang paggamit ng teknolohiya sa produksyon na nakakasira sa kalikasan. Itigil ang produksyon ng mga kalakal na gumagamit ng genetically modified organisms.

8. Ipatupad ang isang komprehensibong waste management scheme. Mahigpit na ipatupad ang anti-pollution laws.

9. Pagbabawal sa lokal at dayuhang mga kapitalista sa paggamit ng natural resources kung ito ay makasisira ng kalikasan.

10. Suportahan, paunlarin at itaguyod ang lokal at katutubong mga teknolohiya sa produksyong nakapagbibigay-proteksyon sa kalikasan.

L. Repormang Pampulitika

Ang kabulukan ng sistemang pang-ekonomiya sa bansa na tanging ang naghaharing mga uri ang nagpapasasa ay ginagawang mas malubha at mas masahol ng kabulukan ng kabuuang gubyernong kontrolado rin ng naghaharing mga uring ito.

Talamak ang katiwalian sa buong burokrasya ng estado mula lokal hanggang pambansang antas, at sa bawat sangay at ahensya ng pamahalaan, mula ehekutibo hanggang lehislatura at pati ang mga hukuman. Ang buong makinarya ng militar at pulisya ay inuuod na sa kabulukan.

Ang tuwirang nagpapayabong sa sistema ng kulturang ito ng katiwalian ay ang naghaharing reaksyonaryong pulitika sa bansa, ang klase ng halal na mga opisyal ng gubyerno at ang pampulitikang modus operandi ng masasalapi sa lipunan na walang iba kundi ang burgesya at mga asendero.

Bulok ang gubyerno sapagkat bulok ang naghaharing mga uring pinagsisilbihan at kumukontrol nito. Walang ibang paraan para linisin ang pamahalaan kundi walisin ito sa rebolusyonaryong paraan, ibagsak ng isang rebolusyon at tiyaking sa pagbagsak nito’y mawawalan ng kapangyarihan ang kasalukuyang mga uring humahawak nito at hindi na muling makababalik sa poder.

Ngunit hindi ibig sabihin na dahil ang tangi at tunay na solusyon sa klase at grabidad ng kabulukan ng gubyerno sa Pilipinas ay isang rebolusyon ng bayan ay wala nang lugar at wala nang katuturan ang pakikibaka para sa repormang pampulitika. Ang matyuridad ng masa para sa isang rebolusyon ay depende sa kanilang pampulitikang matyuridad. Ang matyuridad na ito ay umuunlad sa kaparaanan mismo ng pakikibaka para sa demokratikong repormang pampulitika. Ang kongkreto at kolektibong karanasan ng masa sa pakikibakang ito ang kukumbinsi sa kanila na walang ibang landas ng pampulitikang pagbabago kundi ang landas ng pampulitikang rebolusyon.

Tama lamang lumahok at manguna ang rebolusyonaryong proletaryado sa mga pakikibaka para sa repormang pampulitika sa ilalim ng burges na estado upang samantalahin ang maipapanalong mga reporma at gamitin ang mga pakikibaka para rito upang mapalakas ang sarili at mapabilis ang pampulitikang matyuridad bilang uri at bilang partido, at maipakita sa sambayanan kung alin sa mga uri at partido ang tunay na desidido at may kapasidad sa pampulitikang pagbabago.

Kabilang sa pangunahing mga repormang pampulitikang dapat ipaglaban ay ang reporma sa sistemang elektoral, sistema ng partidong pampulitika at sistema ng parlamentaryong demokrasya. Mainam na larangan ng labanan ang loob at labas ng isang halal na Kumbensyong Konstitusyonal na magbubukas ng oportunidad para sa isang malawak na kilusang demokratiko para sa pampulitika at panlipunang pagbabago.

Ngunit ang pinakapundamental na repormang pampulitikang dapat ipaglaban ay ang paggigiit ng pampulitikang soberenya at kasarinlan ng Pilipinas mula sa dominasyon at interbensyon ng imperyalistang mga bansa at pwersa. Sa panahong ito ng globalisasyon, ang anti-kapitalistang linya ng rebolusyonaryong proletaryado ay dapat sumulong sa malakas na agos ng nasyunalismo at patriotismo ng pangkalahatang kilusang demokratiko. Ang maka-imperyalistang patakarang panlabas ng reaksyonaryong papet na estado ay dapat maging sentro ng atake ng rebolusyonaryong proletaryado at sambayanang Pilipino.

Sa partikular, dapat nang buwagin ang mga kasunduang militar sa imperyalismong Estados Unidos. Paalisin ang mga dayuhang tropang militar sa lupain ng Pilipinas at itigil ang military exercises. Tutulan ang muling pagtatayo ng mga base militar ng Amerika at panatilihing walang armas nukleyar sa bansa.

M. Repormang Pang-ekonomiya

Ang repormang pang-ekonomiyang magagawa sa panahon ng demokratikong pakikibaka ay nasa balangkas pa rin ng kapitalistang relasyon sa produksyon. Ngunit hindi ito dahilan para ang sosyalistang solusyon ay hindi ipalaganap at ipaunawa sa masang anakpawis at sa buong sambayanan. Ang mapagpasyang pwersa sa pang-ekonomiyang pag-unlad ay hindi pa isang depinidong programang pang-ekonomiya na nakapirmi ang detalyadong mga patakaran sa kalagayang nariyan ang realidad ng globalisadong mundong pinaghaharian ng imperyalismo. Ang krusyal na salik ay ang pampulitika at patriotikong kapasyahan ng mamamayan na paunlarin ang ekonomiya ng bansa batay sa antas ng pag-unlad ng mga pwersa sa produksyon at pagpapaunlad ng mga relasyon sa produksyon na ginagabayan ng mga prinsipyo ng panlipunang progreso at hustisyang panlipunan.

1. Dapat nang lagutin ang napakahaba’t walang patid na kasaysayan ng dayuhang dominasyon sa Pilipinas na siyang namumukod na dahilan ng atrasadong pag-unlad ng ekonomiya. Sandaang taon nang ang Pilipinas ay nasa ilalim ng imperyalistang dominasyon ng US at ang kasalukuyang kalagayan ng ekonomiya ang nagpapatunay na pagsasamantala at panghuhuthot ang interes nito sa Pilipinas at hindi pakikipagkaibigan. Dapat nang tigilan ang baluktot na katwirang walang alternatiba kundi manatiling nakasandig sa US at lalo lamang mapapasama kapag hindi sumunod sa mga kagustuhan nito.

Ang isang bansang nasa imperyalistang dominasyon ay nakalubog sa isang kumunoy at wala nang sasahol pa sa ganitong sitwasyon. Kahit sa globalisadong mundo ay maaaring magsarili ang Pilipinas sa pang-ekonomiyang landas ng pag-unlad basta may kapasyahan ang gubyerno at nagkakaisa ang sambayanan. Pampulitikang kapasyahang nagsasariling paunlarin ang bansa ang kinakailangang hakbang sa pang-ekonomiyang progresong ang pinakasimulain ay progreso at hustisyang panlipunan.

2. Dapat itigil ang pagsandig ng Pilipinas sa dayuhang puhunan at dayuhang pautang dahil mas malaki ang nagiging kapalit nito kaysa pakinabang na pang-ekonomiyang pag-unlad. Tama lamang na papasukin ang dayuhang mga imbestor ngunit batay sa mga kondisyong itatakda ng pambansang interes. Ang pagbabayad sa dayuhang mga pautang ay dapat batay sa kapasidad at prayoridad ng bansa.

May sapat na kayamanan at puhunang nakaimbak ang Pilipinas para paandarin ang ekonomiya ng bansa nang hindi nagpapaalipin sa imperyalistang puhunan at pautang. Kung sa simula’y kailangang maghigpit ng sinturon ang sambayanan dahil sa panggigipit ng imperyalistang mga pwersa, ito ay dapat isagawa sa patriotikong panawagan ng pagkakaisa para pasimulan ang pagtindig ng bansa sa sariling paa at humakbang patungo sa sariling landas.

3. Kailangang pasimulan ang rebelyon sa imperyalistang globalisasyon at mga dikta ng IMF-WB/WTO dahil sa ultimong pagsusuri, kapag nanatili sunud-sunuran, lulubog at lulubog din sa krisis ang bansa gaya ng nagaganap sa kasalukuyan. Sa igting ng kompetisyong pinakawalan ng obhetibong batas ng globalisasyon, mas makakalarga ang ekonomiya ng Pilipinas sa kompetisyong ito kung hindi nagpapadikta at nagpapatali sa mga kondisyong itinatakda ng imperyalistang mga pwersa.

Mismo ang maigting na kompetisyon ng imperyalistang mga bansa at ng indibidwal na kapital sa pandaigdigang larangan ay maaaring gamitin at samantalahin ng mga bansang gaya ng Pilipinas batay sa nagsasarili nitong interes at sariling patakaran sa panlabas na kalakalan.

4. Dapat distrungkahin ang export-oriented, import-dependent na linya ng palsipikadong pag-unlad at halinhan ng patakaran ng industriyalisasyon ng ekonomiya at modernisasyon ng agrikultura na prinsipal na nakasandig sa pagsulong ng panloob na pangangailangan, pamilihan at sariling mga kalakal, at na sinasamantala ang natatanging likas yaman ng bansa at nag-aangkat lamang kung lubos na kinakailangan.

5. Isabansa ang susing mga korporasyon sa istratehikong mga industriya. Palakasin sa halip na pahinain ang pampublikong sektor ng ekonomiya sa kondisyong ang nakatayo ay isang matino, progresibo at makamasang gubyerno.

Ultimong Solusyon sa Kahirapan

Nilista natin ang mga reporma para pagaanin ang bigat ng kahirapa’t inhustiyang pasan-pasan ng taumbayan. Subalit hindi pa ito ang kalutasan sa ating mga suliranin. 

Ang problema natin ay kahirapan at ito ay maaring lutasin. Narating na ng tao ang kaunlarang maaring tumugon sa lahat ng pangangailangan ng sangkatauhan. Sobra-sobra na ang progreso. Subalit sobra-sobra pa rin ang kahirapan. 

Sapagkat ang yamang likha ng Kalikasan at Paggawa ay inaangkin ng iilang nagmamay-ari sa mga kasangkapan at instrument sa produksyon. Ang modernong industriya ay pag-aari ng mga kapitalista. Ito ay hindi simpleng kasakiman kundi pagsasamantala. 

Pagsasamantala ng tao sa tao batay sa pag-aari sa makina, hilaw na materyales, atbp – hindi korapsyon – ang ugat ng kahirapan. Tahasang idinedeklara ng PMP: “Wakasan ang kahirapan! Wakasan ang Pribadong Pag-aari!” 

Ito ang makasaysayang layunin ng ating partido: mulatin, organisahin, at pakilusin ang manggagawa para sa kanyang istorikal na misyong itayo ang tunay na demokrasya – ang gobyerno ng manggagawa. Dahil ito ang unang hakbang sa abolisyon ng pribadong pag-aari at kahirapan.